San Pedro, ook bekend als Huachuma, Gigantón, agua collay, of Trichocereus/Echinopsis pachanoi, is een hoge, dikke zuilvormige cactus die door de inheemse bevolking van de Zuid-Amerikaanse Andes als heilig wordt beschouwd vanwege zijn krachtige spirituele, medicinale en visionaire eigenschappen. In tegenstelling tot Peyote, zijn misschien wel beter bekende psychedelische verwant, groeit de San Pedro cactus hard, waardoor hij in overvloed te vinden is, zowel in het wild als gecultiveerd, ondanks dat hij massaal geoogst wordt voor psychedelisch gebruik.
Deze soort is vergelijkbaar met andere zuilvormige cactussen, vooral met de verwanten die ook mescaline bevatten; Peruvian Torch (Trichocereus peruvianus) en Bolivian torch (Trichocereus bridgesii). San Pedro heeft een lichte, donkere of grijsgroene kleur (die geel wordt bij te veel zonlicht), meestal met zes tot acht ribben, zelden zo weinig als vier (de variëteit die het meest populair is) en soms maar liefst negen. Deze cactus heeft vrijwel geen stekels, maar slechts korte (tot 2 cm) doornen die tot 2 cm uit elkaar staan en uit de areolen op de ribben groeien.
Een sterke San Pedro-cactus neemt soms een boomachtige of struikachtige vorm aan met meerdere stammen die zich vanaf de basis of uit omgevallen zuilen als armen uitstrekken. San Pedro kan een aanzienlijke 6m hoog worden; het grootste geregistreerde exemplaar is een ongelooflijke 12,2 m hoog; vandaar de Ecuadoriaanse bijnaam Gigantón. Grote witte bloemen bloeien soms uit de toppen van de stammen van oudere exemplaren. De bloemen gaan 's nachts open en bloeien een paar dagen lang.
De San Pedro cactus komt van oorsprong uit Ecuador en Peru en komt ook in Bolivia, Chili en Argentinië voor. Hij groeit op grote hoogte van de Andes-hellingen - tussen 2.000 en 3.000 meter. Het is een winterharde cactus, die bestand is tegen extreem lage temperaturen (tot -12°C) en een grote verscheidenheid aan vochtigheidsomstandigheden; hierdoor kan deze cactus prima over de hele wereld gekweekt worden.
De San Pedro cactus is heel gemakkelijk te kweken — hij heeft alleen vruchtbare grond en zonneschijn nodig.
San Pedro cactussen kunnen worden gekweekt uit zaden of uit een stek. Als je ze uit zaden kweekt kan je het beste de ‘Takeaway Tek’-methode gebruiken; dit houdt in dat de zaden ontkiemen in een plastic (afhaal)doosje. De doos heeft gaatjes voor luchttoevoer en de zaden worden in een gehydrateerde mix van klei /aarde/perliet in het doosje geplaatst. Het geheel wordt vervolgens in een Zip-lock zakje geplaatst en op een plek gezet met schaduw en zacht zonlicht. Na ongeveer een jaar zijn de babycactussen klaar om getransplanteerd te worden en hun groei te beginnen.
San Pedro kweken uit een stek (klonen) is ook eenvoudig. Stel een stek van 30 cm lang aan de directe zon bloot totdat de snede “geneest”, maar zorg dat het restant van de stam van de cactus is afgedekt tegen de zon. Pot de stek in een mix van perliet en zand of een soort grond die goed draineert, zodra de snede volledig gedroogd is. Zet de stek op een schaduwrijke en droge plaats en wacht een paar weken of maanden met water geven, totdat de wortels zich ontwikkelen. Daarna kan de stek in de zon worden geplaatst en om de paar dagen gewaterd worden, altijd pas nadat de grond helemaal is uitgedroogd.
De San Pedro cactus is niet te stoppen; hij kan met een aanzienlijke snelheid van ongeveer 30 cm per jaar groeien, en is zeer resistent tegen plagen en ziekten, behalve mogelijke schimmelinfecties in het geval dat de cactus te veel water krijgt. Als een stam is afgesneden of afgebroken, ontspruiten er normaal gesproken één tot drie nieuwe op dezelfde plek. Er kunnen zelfs zuilen gaan groeien uit een stam die horizontaal op de grond ligt; dit gebeurt in het wild als ze door de wind zijn afgebroken.
De San Pedro cactus wedijvert met Peyote om erkenning als de oudste psychedelica die de mens kent. Archeologische ontdekkingen in Peru geven aan dat de cactus misschien al sinds 2200 v.Chr. gebruikt is om (op zijn minst) sigaren te rollen. Er is aanvullend bewijs gevonden van sacramenteel gebruik van San Pedro door de Cupisnique (1500 v.Chr.), Chavín (1000 v.Chr.), Salinar (400-200 v.Chr.), Nazca (100 v.Chr. - 700 n.Chr.), Moche (100-750 n.Chr.) en Lambayeque (750-1.350 n.Chr.) culturen.
De gevonden artefacten zijn onder andere keramische gravures, textiel, en stenen inkervingen in tempels. Het beroemdste overblijfsel is een uitgehouwen stenen tablet met daarop een gevleugelde slangengod met een “staf” van San Pedro cactus, ontdekt in een oude tempel in Chavín de Huantar in de noordelijke hooglanden van Peru, die dateert uit ongeveer 1300 voor Christus.
San Pedro werd in deze beschavingen door sjamanen gebruikt als middel om contact te maken met de voorouders en te communiceren met goden voor het belang van de gemeenschap, met name op het gebied van watervoorziening en groei van gewassen.
Water heeft sinds het begin van deze oude Andes-beschavingen een kernaspect van de politieke macht en later van de mythologie vertegenwoordigd. In de droge kustvlakten en hooglanden van Noord-Peru, beschouwd als de epicentra van San Pedro, was watermanipulatie cruciaal voor het voortbestaan van de bevolking. De macht van leiders werd gelijkgesteld aan de efficiëntie van de complexe aquaducten en irrigatiesystemen die zij bouwden om de watertoevoer te controleren.In de keramische artefacten van de Moche-beschaving lijkt “overvloedige water- en landbouw-vruchtbaarheid door gemeenschap met het rijk van de doden en de voorouders door middel van bloedoffers” door het gebruik van San Pedro gefaciliteerd te worden. In hun afbeeldingen van San Pedro zien we vroege aanwijzingen dat de cactus water en dus kracht symboliseert.
Gedurende de 5e en 6e eeuw, toen het Wari (Huari) rijk zich uitbreidde naar de hooglanden (waarschijnlijk ingegeven door aanhoudende droogte in hun kustgebied), werd water de sleutel tot leven in de kosmologie van deze krachtige cultuur, en waterbronnen werden als heilige plaatsen gezien – daar zouden rituelen van gemeenschap met andere werelden worden uitgevoerd. Water werd ook het symbolische medium voor deze passage tussen werelden. Een volksnaam uit San Pedro wordt dan zelfverklarend: agua collay, oftewel de ‘waterkoningin’, zou haar aanhangers naar de rijken van de doden en de goden leiden.
Na de komst van de conquistadores in de 16e eeuw werd het gebruik van San Pedro, zoals andere entheogenen, tot hekserij verklaard en onderdrukt, hoewel niet zo gewelddadig als het gebruik van Peyote in Midden-Amerika werd onderdrukt. Daarop heeft de inheemse bevolking slim gehandeld en besloten de cactus ‘San Pedro’ te noemen, deels om de kolonisten tevreden te stellen door het integreren van christelijke symboliek. De naam werd ook heel toepasselijk gekozen, aangezien Sint Pieter (San Pedro) de houder van de sleutels tot de hemel is, net zoals de cactus de deuren naar andere werelden opent. San Pedro bleef de volgende vier eeuwen verborgen van westerse ogen tot de cactus uiteindelijk werd herontdekt. De herontdekking was in 1945, toen opnieuw melding werd gemaakt van het rituele gebruik van de San Pedro cactus door de Inheemse bevolking in Ecuador in de Hooglanden van de Andes.
Een paar decennia later, waarschijnlijk doordat het mescaline-gehalte aanzienlijk lager is dan dat van Peyote, ontsnapte San Pedro aan strikte voorschriften die de consumptie en teelt van zijn kleinere bolvormige familielid in 1971 verboden. Het sacramentele gebruik ervan wordt tot op de dag van vandaag voortgezet, op dezelfde manier dat het altijd is gebruikt. Sindsdien is het ook onder westerse zielen populair geworden, mede door antropologische en etnobotanische rapporten.
Traditionele ceremonies worden door sjamanen op speciale altaren op heilige plaatsen (mesas) uitgevoerd om zowel betovering als pech te behandelen. In mesa-rituelen wordt een mengsel van tabak en alcohol ingeblazen, San Pedro ingenomen, de aandoening van de patiënt gediagnosticeerd, en kwade energieën gereinigd; dit alles wordt door de sjamaan gedaan. Er wordt wat betreft ziekte en aandoeningen weinig onderscheid gemaakt tussen lichaam en geest; de genezers kijken naar de spirituele oorzaken, zelfs wanneer alleen somatische symptomen worden waargenomen. Deze ceremonies worden in de vroege uren van dinsdag en vrijdag gehouden, heilige dagen in de Andes kosmologie.
Talrijke machtsobjecten zouden op de mesas worden gerangschikt; hun doel is het belichamen van de vitale kracht die de mens met de Aarde en de kosmos verbindt. Hun kracht wordt door de sjamaan ter genezing ingeroepen. Wanneer de kracht niet in gebruik is, keert deze langs een navelstrengachtig filament terug naar zijn plaats van oorsprong, zoals een spiritueel geladen grot, een bron, een berg, een hooglandlagune of een andere magische natuurlijke site.
Soms worden complexere drankjes bereid met andere plantleraren zoals tabak, cocabladeren, Brugmansia-bloemblaadjes, vilca (Anadenanthera colubrina, een van de krachtigste hallucinogenen die er bestaan), en af en toe ook botten in poedervorm of begraafplaats stof. Dit brouwsel wordt cimora genoemd en het wordt altijd om middernacht geserveerd na het uitvoeren van rituele elementen zoals gebed, tabak smudgen, gezang en ritmisch trommelen. Alle aanwezigen bij de ceremonie drinken van dit krachtige drankje.
Hedendaagse San Pedro ceremonies worden overdag of 's nachts gehouden, in een maloca (ceremoniële hut) of buiten in de natuur. In Ecuador en Peru worden er veel gehouden, ze zijn daar ook gemakkelijk te vinden; de meeste retraitecentra die ayahuasca serveren hebben ook San Pedro ter beschikking, hetzij als een aanvullende ceremonie of als een op zich staande rite. Aanvullende ceremonies worden meestal gehouden op de dag na een ayahuasca ervaring; volgens veel retraitecentra geven ze de deelnemers de kracht om de inzichten die ze in een ayahuasca ceremonie hebben verkregen door te voeren in hun dagelijkse leven.
Het belangrijkste psychoactieve ingrediënt in San Pedro is mescaline. Het mescaline gehalte in San Pedro is zeer variabel - afhankelijk van de leeftijd, de locatie, het oogstseizoen en de hoeveelheid omgevingsstress waaraan de cactus is blootgesteld, zal het mescaline gehalte tussen 0,006% en 0,14% liggen in verse cactussen en tussen 0,1% en 2,375 % in gedroogde cactussen; aanzienlijk lager dan in Peyote. De hoogste niveaus mescaline zijn te vinden in de eerste cm dikke laag groen vlees net onder de huid van de cactus. De wittere lagen daaronder bevatten weinig tot geen actieve alkaloïden.
In tegenstelling tot andere natuurlijk voorkomende entheogene verbindingen zoals psilocybine en DMT, is mescaline een fenethylamine, meer vergelijkbaar met chemisch gesynthetiseerde stoffen zoals MDMA en 2C-B. Dit chemische verschil lijkt weerspiegeld te worden in de San Pedro ervaring, die eerder wordt gekenmerkt door de krachtige emotionele ontlading dan door visuele hallucinaties (hoewel deze wel onderdeel zijn van de ervaring).
Mescaline bindt niet-selectief aan de meeste serotoninereceptoren in de hersenen, met primaire affiniteiten voor 5-HT1A, 5-HT2A en 5-HT2C. Net als bij veel andere klassieke psychedelica, wordt aangenomen dat het belangrijkste werkingsmechanisme afhankelijk is van de activering van de 5-HT2A-receptor.
Zoals de meeste psychedelica, veroorzaakt mescaline geen fysiologische verslaving en ook geen psychologische of cognitieve stoornissen. Als serotonergische systeemactivator bouwt het echter wel een tolerantie op die het gevolg is van het herstel van de receptoren. Dit betekent dat het consumeren van San Pedro op opeenvolgende dagen tot een verminderd effect zal leiden. Bovendien veroorzaakt het kruistolerantie met andere op serotonine gebaseerde psychedelica zoals LSD en psilocybine. Na consumptie zijn enkele dagen nodig om de receptoren terug te laten keren naar hun basisniveau van functioneren.Kan San Pedro in een drugstest gedetecteerd worden?
Mescaline kan 2-3 dagen lang in de urine gedetecteerd worden, in het bloed maximaal 24 uur, in speeksel maximaal 10 dagen, en in de haarfollikels maximaal 90 dagen. De meeste standaard drugstests screenen niet specifiek op mescaline, maar het kan als een amfetamine verschijnen omdat het structureel zeer vergelijkbare verbindingen zijn.
Naast mescaline, bevat de San Pedro cactus kleinere concentraties of sporen van een aantal andere alkaloïden. Deze omvatten: anhalonidine, anhalinine, hordenine, tyramine, 3,4-dimethoxyfenethylamine, 4-hydroxy-3-methoxyfenethylamine, 3-hydroxy-4,5-dimethoxyfenethylamine, 4-hydroxy-3,5-dimethoxyfenethylamine en 3-methoxytyramine. San Pedro heeft een aanzienlijk kleinere verscheidenheid aan verbindingen dan Peyote, dat naast mescaline wel meer dan 50 alkaloïden bevat.
Er is niet veel bekend over de effecten van deze andere alkaloïden, met uitzondering van hordenine en tyramine. Van hordenine (of anhaline) is bekend dat het de bloeddruk verhoogt, het ademhalingssysteem versterkt en het bloedvatenstelsel vernauwt. Het heeft ook adrenerge effecten en antimicrobiële eigenschappen. Tyramine is een van nature voorkomende alkaloïde die in veel voedingsmiddelen en dranken wordt aangetroffen, met name alles wat gedroogd, gerijpt, geconserveerd, ingemaakt, gezouten, gerookt of gefermenteerd is, en in sommige noten, bonen en peulvruchten, fruit en chocolade. Het verhoogt ook de bloeddruk en wordt in de maag gemetaboliseerd door monoamine oxidase (MAO) enzymen.
Er zijn tal van manieren om San Pedro in te nemen. De cactus kan vers worden geconsumeerd, gedroogd, vermalen, in een thee, of worden gereduceerd en gezeefd, wat een dikke substantie met een hoog gehalte aan mescaline oplevert.
Welke methode ook wordt gekozen, de cactus moet eerst geprepareerd worden. Verwijder hiervoor de dunne buitenste huid en de stekels. De cactus wordt dan ofwel verticaal langs de ribben gesneden, ofwel horizontaal in stervormige “munten”. Verwijder de binnenste houtachtige witte kern; wat overblijft is geschikt voor consumptie.
Het vruchtvlees kan in kleinere stukken worden gesneden en vers of na het drogen in de zon worden geconsumeerd; zongedroogd vermindert de kans op misselijkheid. De stukken vruchtvlees kunnen met een gelijke hoeveelheid water gemengd worden en als een smoothie gedronken worden, of ze kunnen langzaam sudderen op laag vuur, waarbij steeds water wordt toegevoegd naarmate de vloeistof reduceert. Bij deze laatste methode duurt het 3 tot 12 uur om een dikke substantie te krijgen die vervolgens kan worden gezeefd; de vloeistof die overblijft, is een sterk alkaloïde-rijk extract. Dit extract kan met een sapje gemengd worden voor de smaak.
Tenslotte kunnen mescaline kristallen ook chemisch uit San Pedro worden gewonnen door deze methode te volgen. Een ervaring met pure mescaline is echter duidelijk niet hetzelfde als een echte San Pedro trip, omdat de resterende alkaloïden niet aanwezig zijn.
Vanwege het brede scala aan mescaline-gehaltes in San Pedro (het hoogst gemeten gehalte is 20 keer hoger dan het laagste), is het een bijzondere uitdaging om San Pedro te doseren. Het is onmogelijk om de concentratie van een bepaalde stam nauwkeurig te bepalen, omdat dit van te veel variabelen afhangt.
Dit zijn de mescaline doseringen aanbevolen voor verschillende trip niveaus:
Drempel |
100 - 150mg |
Licht |
150 - 250mg |
Gemiddeld |
250 - 350mg |
Sterk |
350 – 500mg |
Extreem |
>500mg |
De aanbevolen dosis mescaline voor een “gemiddelde trip” zou in een stuk moeten zitten van ongeveer 200 - 300 g of 20 - 30 cm verse stam, op voorwaarde dat de mescaline-concentratie rond de normale 0,1% ligt. Hoewel het zelden voorkomt, kan dat gewicht of hoeveelheid van de cactus echter toch een gevaarlijke hoeveelheid van de stof mescaline bevatten. Het beste is daarom de inheemse traditie te volgen en beetje bij beetje te consumeren met tussenpozen van meer dan een uur, afhankelijk van de behoefte.
De San Pedro trip neemt niet heel snel effect; na ongeveer 45 minuten zijn de eerste effecten te merken en het kan tot 3 uur duren om de piek te voelen. Een San Pedro trip duurt over het algemeen langer dan een peyote-trip, tot 14 uur, maar is meestal minder intens.
De Huachuma (San Pedro) ervaring wordt vaak gekarakteriseerd als een emotioneel diepgaande trip die voor een ontspannen en helder gevoel zorgt zonder de controle over zowel de mentale processen als de motorische functies te verliezen. Tijdens de aanzet zal je meestal lichte duizeligheid of slaperigheid ervaren, met tintelende ledematen. Misselijkheid en braken zijn niet ongebruikelijk, maar komen niet zo vaak voor als bij ayahuasca. Daarom is het aan te raden om 12 uur te vasten voordat je San Pedro inneemt.
Het hoogtepunt van de trip gaat meestal gepaard met een groot enthousiasme en een gevoel van welbehagen en vreugde. In de visuals zijn kleuren en lichten feller, en met gesloten ogen kan je genieten van caleidoscopische en fractale verschijningen. De visuals zijn meestal niet zo complex als bij Peyote. Zowel synesthesie (het kruisen van zintuiglijke waarnemingen) als het buiten je lichaam treden is mogelijk met San Pedro. Met mescaline zal alles in de omgeving normaal gesproken vervormd en golvend waargenomen worden, en objecten zullen aura's van mystieke en buitenaardse schoonheid uitstralen.
Tijdens de hele trip zorgt een verhoogd emotioneel en spiritueel bewustzijn voor diepgaande inzichten en ontlading. Het is gebruikelijk om herhalingen van gebeurtenissen uit het verleden te ervaren, net als de bewustwording van disfunctionele denk- en gedragspatronen, een realisatie die voortkomt uit empathie voor jezelf. Om deze potentiële spirituele voordelen zo goed mogelijk te benutten, is het de moeite waard om je op de trip voor te bereiden door van tevoren je intenties te formuleren. Doe dit aan het begin van de trip, zodat je intenties vers in je gedachten zijn en je ze goed kan vasthouden. Slechte trips kunnen voorkomen, maar zijn ongebruikelijk met San Pedro en meestal het gevolg van een slechte instelling of mentaliteit.
De comedown is meestal langzaam en zacht, verspreid over vele uren en loopt over in een even lange, zachte nagloei.
Dit zijn de twee bekendste psychedelische cactussen; de keuze tussen San Pedro of Peyote is dan ook een veelvoorkomend dilemma voor nieuwsgierige psychonauten. Beide cactussen bevatten mescaline, zij het in verschillende concentraties. Omdat San Pedro meestal niet zoveel mescaline bevat als Peyote, wordt er relatief meer van ingenomen ter compensatie. Toch zijn de alkaloïden in San Pedro niet zo talrijk als die in Peyote, waardoor de twee ervaringen nogal van elkaar verschillen.
De trips verschillen op de volgende manieren: De San Pedro trip is verdovend en dromerig, terwijl Peyote stimulerend en levendig is. San Pedro is ideaal om overdag te nemen, omdat de visuals niet al te intens zijn en de effecten mild genoeg zijn dat rondbewegen goed mogelijk is. Peyote kan aan de andere kant het beste 's nachts worden genomen, omdat de sterkere visuals dan beter te zien zijn en het kan voorkomen dat bewegen tijdens de trip helemaal niet meer haalbaar is.
Al met al zijn Peyote trips over het algemeen sterker en meer diepgaand. Toch worden de meeste mensen die geïnteresseerd zijn in mescaline door ecologische beperkingen gedreven om San Pedro nemen. Ook is het minder intense karakter van een San Pedro trip beter geschikt voor degenen die niet veel ervaring hebben met sterke psychedelica.
Hoewel er niet veel wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar de therapeutische toepassingen van San Pedro, is het geen toeval dat deze cactus al sinds de oudheid wordt gebruikt vanwege zijn geneeskrachtige eigenschappen.
Persoonlijke verslagen van sjamanen die een grote verscheidenheid aan psychologische en somatische problemen met San Pedro genezen, zijn er in overvloed. Of het nu door de sjamanen wordt geconsumeerd om de ziekte te diagnosticeren of door hun patiënten om gifstoffen te verwijderen of tot spirituele inzichten te komen, San Pedro is al duizenden jaren een vitale bondgenoot van inheemse gemeenschappen. In de afgelopen decennia was Huachuma ook toegankelijk voor westerlingen die behoefte hadden aan genezing en persoonlijke groei.
Problemen die San Pedro ogenschijnlijk kan helpen behandelen, zijn onder meer pijn en ontsteking, infectie, verlamming, blindheid, stemmingsstoornissen, verdriet, depressie, alcoholverslaving en drugsverslaving. Er bestaat enig bewijs voor de effectiviteit van mescaline als genezende stof, maar er is meer wetenschappelijk onderzoek nodig om de medicinale voordelen van San Pedro te verifiëren.
Als activator van het serotonerge systeem kan mescaline een negatieve wisselwerking hebben met andere chemicaliën die de serotoninespiegel beïnvloeden. Bovendien bevat San Pedro tyramine, een alkaloïde die een negatieve wisselwerking kan hebben met MAO-remmers die in sommige antidepressiva voorkomen; stop daarom enkele weken voor het nemen van San Pedro met antidepressiva, anders bestaat er een risico op het ontwikkelen van het potentieel dodelijke serotoninesyndroom. Overleg natuurlijk altijd eerst met je arts voordat je je medicatie stopzet. Mescaline veroorzaakt ook tijdelijke psychopathologie en kan mogelijk psychopathie veroorzaken bij mensen die daar aanleg voor hebben.
San Pedro is niet veilig voor mensen met cardiovasculaire problemen omdat het hordenine bevat, wat de bloeddruk verhoogt. Omdat San Pedro het adrenerge systeem beïnvloedt, mogen er bovendien geen andere stimulerende stoffen tegelijk met de cactus worden gebruikt.
Het is aan te raden om geen medicatie voor chronische aandoeningen of bedwelmende middelen in te nemen voor een San Pedro trip; interacties zijn nog niet uitgebreid genoeg wetenschappelijk onderzocht. Al kan San Pedro helpen bij het doorbreken van een drugsverslaving, is het niet aan te raden de cactus tegelijk met andere drugs in te nemen.
In tegenstelling tot Peyote, en waarschijnlijk om de relatief lage mescaline-gehaltes van San Pedro, is het cultiveren van San Pedro cactussen vrijwel overal ter wereld legaal. Het enige voorbehoud is dat cultivering alleen legaal is voor decoratieve doeleinden; bezit van San Pedro met als doel het verkrijgen van mescaline en het gebruik van San Pedro als psychedelisch middel is illegaal. In de landen waar de San Pedro cactus inheems is; Ecuador, Peru en Bolivia – is sacramenteel gebruik wel toegestaan.
